Filmy samotność, groteska

Adaś Miarczyński – lat 44 nie ma szczęścia w życiu. Strudzony, boi się nawet otworzyć oczy po przebudzeniu. Denerwują go sąsiedzi, psy załatwiające swoje potrzeby gdzie popadnie, odgłosy robót ulicznych. Spotkania z matką, synem a tym bardziej z byłą żona przysparzają mu tylko dodatkowych stresów. Jest sam. W codziennym życiu wiernie towarzyszą mu tylko komiczne rytuały i przyzwyczajenia. Dręczony obsesjami stoi na skraju załamania nerwowego. Postanawia przełamać schemat dnia codziennego – wyrusza nad morze. Pojawia się nadzieja na zregenerowanie strapionego umysłu…

Głównym bohaterem filmu jest znany choćby z „Bezdroży” amerykański aktor Paul Giamatti, który gra tutaj samego siebie. Giamatti rozczarowany swoim życiem i wypalony wewnętrznie, nie potrafi skupić się na swojej najnowszej teatralnej roli w czechowowskim „Wujaszku Wani”. Dlatego postanawia oddać swoją duszę do popularnej ostatnio przechowalni i sprowadzić zamiast niej inną, bardziej pomocną przy jego pracy – duszę z Rosji. Fakt, że dusza Giamatti’ego wygląda jak ciecierzyca to tylko pierwsza z serii ironicznych niespodzianek, jakie czekają na bohatera.

W Watykanie trwa konklawe. Wszyscy czekają na słowa: habemus papam (łac. mamy papieża). Wśród kardynałów panuje ogromne napięcie, każdy się modli o to by ... nie zostać wybranym. Los wskazuje na kardynała Melville, przeżywającego kryzys wiary niespełnionego aktora, który na wiadomość o wyborze wydaje okrzyk rozpaczy. Pomóc nowemu papieżowi starają się jego rzecznik prasowy i psychiatra. Zadanie nie będzie łatwe...

W niedalekiej przyszłości wszechwładna korporacja powierza szalonemu geniuszowi komputerowemu zadanie udowodnienia przełomowego twierdzenia matematycznego.

Film "Do ciebie, człowieku" Roya Anderssona opowiada o fascynujących i nieprzewidywalnych, acz często chorobliwych odsłonach ludzkiej egzystencji. Złożony z kilkudziesięciu, pozornie niepowiązanych ze sobą scen, których nastrój oscyluje między komedią a dramatem, obraz szwedzkiego reżysera uderza w widza z niewiarygodną siłą.

Pochodzący z północnych Włoch młody Amedeo (Enzo Jannacci) udał się do Rzymu na audiencję u papieża. Ale jego upór wzbudza nieufność władz Watykanu, które zrobią wszystko, aby uniemożliwić mu osiągnięcie swoich celów...

Dwaj ludzie z szafą to jedna z pierwszych etiud Romana Polańskiego. Przedstawia tytułowych dwóch mężczyzn niosących przez centrum miasta brzemię codzienności reprezentowane tu przez szafę, niewygodny i całkowicie abstrakcyjny przedmiot na ulicach miasta. Staje się owa szafa powodem wielu kłopotów, niby przyziemnych ale jakże naturalnych. Polański w tejże groteskowej opowieści stara się przekonać widza, że każda odmienność, inność mogą być powodem do nietolerancyjnego zachowania się tak społeczeństwa jak i pojedyńczych osób.

Dyplomowa etiuda Janusza Majewskiego. Perypetie klienta restauracji z opornym kelnerem podane w formie surrealistycznej groteski.